Surrealizm w malarstwie zakładał: „wyrażanie wizualne percepcji wewnętrznej”. Artyści tworzyli obrazy, które były sprzeczne z logicznym porządkiem rzeczywistości. Zakrawały one o groteskę i oniryzm. Negowały założenia realizmu, klasycyzmu, empiryzmu, utylitaryzmu i racjonalizmu. Surrealizm odkrywał nadrzeczywistość, uzewnętrzniał marzenia senne, stany podświadomości i kojarzył wszystkie elementy zupełnie przypadkowo. Nurt ten czerpał swoje inspiracje z dadaizmu oraz malarstwa Hieronima Boscha, żyjącego na przełomie XV i XVI wieku. Można wyróżnić trzy typy malarstwa surrealistycznego:

- abstrakcyjne,

- figuratywne,

- kolaże.

Breton uważał, że malarstwo nie może naśladować natury, lecz koncentrować się na wnętrzu artysty i jego przeżyciach. Malarze surrealistyczni przedstawiali irracjonalne wizje pod wpływem swobodnych skojarzeń. Niczym nie krępowali swojej wyobraźni i tworzyli bez żadnych zahamowań. Buntowali się przeciwko normom moralnym, regułom społecznym i jakiemukolwiek porządkowi. Chcieli prowokować i kreować absurdalne obrazy. W centrum ich zainteresowania były przede wszystkim możliwości ludzkiego umysłu. Surrealiści byli zafascynowani pismem automatycznym, hipnozą, mediumizmem, czyli zjawiskami, które w owym czasie badała psychoanaliza. Odnajdywali oni cudowność z zwykłych rzeczach i dramatyzowali pozornie błahe wydarzenia. Wielkie znaczenie miał dla nich element zaskoczenia, nonsensu i absurdu.

Więcej informacji: www.magazynsztuki.pl