Który z siedmiu cudów świata miał naprawdę praktyczny cel?

Latarnia morska na wyspie Faros była owocem prawie dwóch dekad ludzkiej pracy. Między 280 r. p.n.e. a 279 r. p.n.e. władze aleksandryjskie oddały ją do użytku. Świecąc przez wiele wieków weszła w umysły antycznego świata. Ptolemejska wieża stała się symbolem ówczesnej hellenistycznej architektury. Artyści uwieczniali ją na malowidłach, a mincerze bili monety z jej wizerunkiem.

Idea budowy latarni miała narodzić się dzięki geniuszowi Aleksandra Macedońskiego, choć nigdy nie zostało to potwierdzone. Jednoznaczna jest natomiast postać zleceniodawcy budowli. Aleksandryjska latarnia powstała z polecenia Ptolemeusza I Sotera. Jej otwarcie przypadło już na panowanie syna władcy - Ptolemeusza II Filadelfosa.

Budynek posiadał trzy główne kondygnacje. Pierwsza zbudowana została na planie kwadratu. Nad nią wznosiła się druga konstrukcja o kształcie podstawy ośmiokątna oraz kolejno najwyższa trzecia o przekroju okrągłym. Latarnia zwieńczona była masywną kopułą opartą na ośmiu kolumnach. Na niej ustawiony był siedmiometrowy posąg greckiego boga wód Posejdona.

Pierwotny konstrukt latarni został uszkodzony przez kilka trzęsień ziemi, z tego powodu była przebudowywana. Kluczowe znaczenie miało również przejęcie Egiptu przez wyznawców Islamu. W IX wieku dolne partie latarni zostały zreorganizowane na meczet. Konstrukcja świeciła przez prawie 1000 lat. Ostatecznie runęła po serii trzęsień ziemi w XIV wieku i po 1375 roku nie została już odbudowana.