Andrew Jackson (Waxhaw, Karolina Północna; 15 marca 1767 – Nashville, Tennessee; 8 czerwca 1845) był amerykańskim politykiem i siódmym prezydentem Stanów Zjednoczonych (1829–1837). Urodził się pod koniec ery kolonialnej na nieokreślonej granicy między Karoliną Północną a Południową. Pochodził z rodziny szkocko-irlandzkich imigrantów o skromnych środkach.

Podczas amerykańskiej wojny o niepodległość służył jako kurier dla rewolucjonistów. W wieku 13 lat został schwytany i źle traktowany przez Brytyjczyków, co czyni go jedynym prezydentem USA, który był jeńcem wojennym. Później został prawnikiem i został wybrany do Kongresu, najpierw do Izby Reprezentantów, a następnie dwukrotnie do Senatu. Był współzałożycielem Partii Demokratycznej z Martinem Van Burenem 8 stycznia 1828 roku.

Jako prezydent Jackson stawił czoła groźbie secesji Karoliny Południowej z powodu „Taryfy Obrzydliwości”, ustawy uchwalonej przez administrację Adamsa. W przeciwieństwie do kilku swoich następców, odmówił stanowi prawa do secesji z Unii oraz prawa do unieważnienia prawa federalnego. Kryzys unieważnienia ustąpił, gdy ustawa została zmieniona, a Jackson zagroził Karolinie Południowej działaniami wojskowymi, jeśli stan (lub jakikolwiek inny) spróbuje się odłączyć.

Więcej informacji: es.wikipedia.org