Antonianie, Zakon szpitalny św. Antoniego, (określani również jako antonici) – zakon szpitalny założony w 1095 i zlikwidowany w 1803, żyjącego według reguły św. Augustyna. Nazwa wywodzi się od św. Antoniego Pustelnika.

Zakon został założony przez francuskiego rycerza Gaston of Valloire z wdzięczności za uzdrowienie syna z ergotyzmu, zwanego ogniem św. Antoniego, w celu opieki nad osobami cierpiących na tę chorobę.

Pierwotnie było to świeckie stowarzyszenie przy szpitalu St-Didier-de-la-Mothe. W 1095 zatwierdził je papież Urban II. Od 1217 jego członkowie składali trzy śluby zakonne, od 1297 żyli według reguły św. Augustyna. W okresie świetności posiadali w Europie 369 szpitali.

Zakonem kierował wielki mistrz lub opat generalny klasztoru St.-Didier, a poszczególnymi domami komturowie. Co trzy lata zbierała się kapituła generalna. W 1502 cesarz Maksymilian I nadał im herb przedstawiający czarnego cesarskiego orła z krzyżem św. Antoniego.

Zakon był reformowany w 1616 i 1630. W 1777 został połączony z zakonem maltańskim. W 1803 zakon antonianów zsekularyzowano.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org