Władysław I Łokietek (ur. między 3 marca 1260, a 19 stycznia 1261, zm. 2 marca 1333 w Krakowie) – król Polski w latach 1320–1333, książę na Kujawach Brzeskich i Dobrzyniu 1267–1275 (pod opieką matki), udzielne rządy razem z braćmi 1275–1288, książę brzeski i sieradzki 1288–1300, książę sandomierski 1289–1292, 1292–1300 lennik Wacława II, regent w księstwie dobrzyńskim 1293–1295, książę łęczycki 1294–1300, książę wielkopolski i pomorski 1296–1300, na wygnaniu w latach 1300–1304, od 1304 w Wiślicy, od 1305 ponownie w Sandomierzu, Sieradzu, Łęczycy i Brześciu, od 1306 w Krakowie i zwierzchnictwo nad księstwami: inowrocławskim i dobrzyńskim, 1306–1308/1309 na Pomorzu, od 1314 w Wielkopolsce, od 1327 zamiana Sieradza i Łęczycy na Inowrocław i Dobrzyń, w 1329 utrata ziemi dobrzyńskiej, w 1332 utrata Kujaw. Był ojcem Kazimierza III Wielkiego.

Więcej informacji: pl.m.wikipedia.org