Kijki narciarskie są używane przez narciarzy do zwiększenia równowagi i prędkości. Rozwinęły się one prawdopodobnie od lasek używanych podczas jazdy lub od włóczni. Gdy techniki skręcania nie były jeszcze dostatecznie rozwinięte jeden, długi kijek był zazwyczaj używany na pochyłej powierzchni. Narciarz mógł opierać się lub usiąść na kijku aby zwiększyć tarcie konieczne do zmniejszenia prędkości lub zatrzymania się. Obecnie używane są dwa kijki, po jednym dla każdej ręki. Każdy kijek posiada okrągły "koszyk" zapobiegający zbyt dużemu zagłębianiu się kijka w śnieg. Na drugim końcu kijka dołączony jest pasek owijający nadgarstek, który uniemożliwia zgubienie kijka. Przy jeździe poza trasą (freeride), w szczególności w jeździe wśród drzew, pasek ten nie jest używany, gdyż istnieje ryzyko utknięcia kijka w ukrytej pod śniegiem gałęzi lub korzeniu, a co za tym idzie – uszkodzenia nadgarstka. Podczas jazdy skrętem carvingowym kijki najczęściej nie są używane.

Kijki są decydującą częścią wyposażenia narciarza. Do zwykłego użytkowania wystarczają tanie, metalowe kijki. Bardziej zaawansowani użytkownicy mogą korzystać z kijków zrobionych z włókna węglowego bądź szklanego, które jest lekkie i wytrzymałe. Wcześniejsze kijki były wykonywane z drewna.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org