Dendrochronologia – gałąź dendrologii, naukowa metoda datowania zjawisk przyrodniczych, zabytków i znalezisk archeologicznych zawierających drewno. Polega na analizie wzoru przyrostów rocznych (słojów) drzew i pozwala określić wiek z próbek drewna z dokładnością przynajmniej do roku, a czasem nawet co do sezonu. Metoda została opracowana w latach 20. XX wieku przez amerykańskiego astronoma A.E. Douglassa, założyciela Laboratory of Tree-Ring Research na Uniwersytecie Stanu Arizona w Tucson.

Wiek znalezisk ustala się przez porównywanie układu słojów (pierścieni przyrostów rocznych) badanej próbki do skali dendrochronologicznej. Dla epoki średniowiecza i epok wcześniejszych dendrochronologia jest aktualnie – na obszarach, dla których utworzono skale dendrochronologiczne – najprecyzyjniejszą metodą datowania. Dzięki nowym datowaniom dendrochronologicznym wczesnopiastowskich grodów w Wielkopolsce możliwe było precyzyjne przedstawienie mechanizmu powstawania państwa polskiego.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org