Areał występowania jeża europejskiego obejmuje niemal całą Europę i umiarkowaną strefę Azji. Granicę występowania obu podgatunków - wschodnio - i zachodnioeuropejskiego stanowi Odra, a strefa ich wspólnego występowania jest bardzo wąska. W górach dochodzi do 2000 m n.p.m. Jest zwierzęciem szeroko rozprzestrzenionym i licznym, w Polsce chronionym.

Środowiskiem życia jeża europejskiego są skraje lasów o gęstym poszyciu, zarośla, żywopłoty, parki, ogrody i inne miejsca bujnie zarośnięte krzewami, drzewami i roślinnością zielną. Nie unika on terenów zurbanizowanych i często ginie na ruchliwych drogach (na widok nadjeżdżającego samochodu zwija się w obronną kulkę). Jako schronienie służą mu nory, kryjówki pod korzeniami drzew, w stertach chrustu, w szczelinach skalnych. Nory gniazdowe mają na ogół dwa wyjścia. Gniazdo zbudowane jest z trawy, mchu i liści, letnie ma dość niedbałą konstrukcję, zimowe zbudowane jest o wiele bardziej starannie i umieszczone w dobrze wybranym, zacisznym miejscu. Jeż europejski jest zwierzęciem o aktywności zmierzchowej i nocnej. Prowadzi samotny tryb życia. Przed drapieżnikami skutecznie broni się zwijając się w kolczastą kulkę (chroni wrażliwą stronę brzuszną oraz pysk) i strosząc kolce. Zapada w sen zimowy trwający od połowy października do kwietnia. W tym czasie korzysta z zapasów tłuszczu nagromadzonych w organizmie jesienią, a tempo przemiany materii może stać się nawet 100 razy wolniejsze.

Więcej informacji: www.ekologia.pl