Eksperymenty na psach pozwoliły Pawłowowi odkryć, że podanie zwierzętom jedzenia wywołuje u nich wydzielanie śliny. Taką reakcję nazwano odruchem bezwarunkowym. Idąc dalej, Pawłow do podawania jedzenia dołączył bodziec dźwiękowy. Z czasem zauważył, że psy utożsamiają dany dźwięk z jedzeniem i ślinią się w reakcji na dźwięk nawet wtedy, gdy nie towarzyszy temu jedzenie. Badania nad odruchem warunkowym nie były jednak jedynymi eksperymentami, jakie Pawłow prowadził na psach.

Iwan Pawłow prowadził badania na psach, dzięki czemu odkrył istnienie odruchu warunkowego. Odruch warunkowy to tak zwana reakcja nabyta (w przeciwieństwie do odruchu bezwarunkowego, który jest automatyczną reakcją na bodźce; przykłady odruchów bezwarunkowych: odruch wymiotny, źreniczny, kolanowy, chwytny u noworodka, właśnie ślinienie się podczas jedzenia). Odruch ten może powstawać na bazie odruchu bezwarunkowego – poprzez regularne, systematyczne powtarzanie konkretnej czynności i skojarzenie jej z inną. W przypadku psów Pawłowa było to wydzielanie się śliny na dźwięk dzwonka.

Odruchy warunkowe nie dotyczą jedynie zwierząt, ale także ludzi. W codziennym życiu wykonuje się czynności wyuczone. Są nimi np. mycie rąk po powrocie do domu, zamykanie drzwi na klucz podczas wychodzenia czy gaszenie światła. Często zdarza się, że po wykonaniu tych czynności ludzie nie pamiętają, że miały one miejsce – jest to dowód na to, iż zostały wykonane mechanicznie, w sposób wyuczony.

Więcej informacji: dzienniknaukowy.pl