Co z poniższego NIE jest negatywną formą dewiacyjnego zachowania?

Prawdopodobnie każdy z nas przerabiał na lekcji języka polskiego grecki mit o Narcyzie – mężczyźnie nadzwyczajnej urody, który zakochał się we własnym odbiciu, a nie mogąc go dotknąć, przestał pić i jeść, co doprowadziło do jego śmierci. Psychologiczne ujęcie narcyzmu czerpie poniekąd ze starożytnej opowieści – jest to zaburzenie osobowości, a w wersji łagodnej – cecha charakteru polegająca na tym, że dana osoba ma nieustanną potrzebę bycia lepszą, szanowaną, nie potrafi postawić się na czyimś miejscu czy wykazać współczucia. Osoba mająca skłonności narcystyczne potrafi być snobistyczna, arogancka i egocentryczna, gdyż ma poczucie, że została obdarzona wyjątkowymi zdolnościami czy talentami. Paradoksalnie jest też wrażliwa, a krytyka, nawet konstruktywna, skutkuje wycofaniem i wyparciem negatywnej opinii ze świadomości narcyza.

Na zaburzenia osobowości wpływ ma wiele różnych czynników. W przypadku narcyzmu zalicza się do nich sposób traktowania dzieci przez rodziców. Choroba może pojawić się zarówno u osób, które nie doświadczyły rodzicielskiej miłości i wystarczającej uwagi, jak i u tych, którzy byli przesadnie kontrolowani lub nadmiernie krytykowani. Większą skłonność do przejawiania objawów narcystycznych będą miały również osoby, w których rodzinnie stwierdzono chorobę, a także ludzie dotknięci traumatycznym wydarzeniem, np. będący ofiarą gwałtu lub prześladowania przez rówieśników.