Menuet to francuski taniec w metrum 3/4 i umiarkowanym tempie. Popularność zyskał pod koniec XVII wieku i przez 150 lat królował nie tylko na europejskich parkietach, ale i w muzyce instrumentalnej. Początkowo tworzono specjalne kolekcje, zawierające wyłącznie menuety, ale szybko taniec ten wszedł do suity (umieszczano go po sarabandzie) i sonaty barokowej, a następnie w skład klasycznego cyklu sonatowego.

W przeciwieństwie do niemal wszystkich innych tańców, zarówno dawnych, jak i współczesnych, menuet prawie na pewno jest kreacją artystyczną, nie mającą ludowych korzeni. Stworzono go na dworze rozmiłowanego w tańcu króla Ludwika XIV około roku 1660 – sprzed tego czasu nie znamy ani jednego menueta, po tej dacie pojawiają się ich dosłownie setki.

Menuet jest bardzo dobrze opisany i zachowały się liczne zapisy jego choreografii – dlatego też jest ulubioną formą artystów baletu zajmujących się barokowym tańcem. Z tego samego powodu – jak to się dziwnie plecie – rzadko można zobaczyć menueta tańczonego właściwie: na scenach operowych widuje się go układanego jako taniec grupowy albo, dla odmiany, solowy, wirtuozowski, przeładowany ozdobnikami. Tymczasem był tańcem amatorskim – przeznaczonym dla szlachcica i szlachcianki zaproszonych (rozkazem!) na dworski bal. Po ceremonialnym ukłonie przed królewskim majestatem tancerze udawali się w przeciwne rogi sali, gdzie rozpoczynali taniec, poruszając się po wyobrażonej ścieżce w kształcie litery Z.

Więcej informacji: www.muzykotekaszkolna.pl