Co z poniższego używane jest w malarstwie temperowym?

Słowo „tempera” pochodzi od łacińskiego „temperare” – mieszać. Dawniej pod nazwą tempery rozumiano technikę, której spoiwem było jajko. W nomenklaturze naukowej pod nazwą „tempery” rozumie się technikę, której spoiwem jest naturalna lub sztuczna emulsja. Do XV w., czyli do czasów wynalezienia techniki olejnej, tempera była najpopularniejszą techniką w Europie. Od XVI w. jest coraz rzadziej stosowana, obecnie raczej używana w malarstwie dekoracyjnym. Współcześnie najbardziej rozpowszechniona w Rosji i Grecji (emulsja naturalna). Od XIX w. notuje się nawrót do tempery, lecz opartej na emulsji sztucznej.

Tempera naturalna znana była już w starożytności. Największą popularnością cieszyła się w wiekach średnich. Jajko, jako emulsję naturalną, używano zarówno w malarstwie sztalugowym jak i ściennym.

Cennino Cennini tak mówi o temperze jajowej: „Używane są dwa rodzaje tempery – jeden lepszy od drugiego: Pierwszy polega na zmieszaniu białka i żółtka, dodaniu do nich soku z drzewa figowego i dokładnym zmieszaniu. Potem do mieszaniny tej dolewa się około połowy rozcieńczonego wina i na tym uciera się barwniki. Jeżeli położysz temperę grubą warstwą, to farba szybko popęka i oderwie się od ściany. Drugi rodzaj tempery składa się z samego żółtka. Tempera zazwyczaj używana bywa w technice ściennej, a także na drewnie i metalu.”