Sepak takraw, czyli po naszemu siatkonoga, jest azjatyckim odpowiednikiem naszego futbolu – ze swoją ligą, mistrzostwami, gwiazdami i milionami kibiców. Sepak takraw pochodzi z południowo-wschodniej Azji - grano w nią (w różnych wariantach) w Indonezji, Malezji, Tajlandii, singapurze i Birmie. Najstarsze doniesienia o tej grze pochodzą z Malezji z XV wieku.

Każda z drużyn w rozgrywkach sepak takraw liczy trzech zawodników, którzy nie robią przejść jak w siatkówce, lecz zajmują stałą pozycję na boisku. Teren do gry ma wymiary boiska do badmintona (13,40 x 6,10 m) i jest przedzielony w połowie siatką o wysokości 1,52 m. Piłka waży około 250 g i jest nieco mniejsza od tej używanej przez szczypiornistów. W grze nie wolno używać rąk, tzn. piłka może być podbijana i przebijana na drugą stronę siatki tylko głową, tułowiem lub nogami.

Po serwisie (wykonanym oczywiście nogą) drużyna przeciwna, nie dopuszczając, by piłka dotknęła parkietu, może zagrać ją trzy razy i przebić na drugą stronę. Akcję można rozegrać zespołowo albo indywidualnie, tj. zawodnik może sam wykonać trzy dotknięcia. Każdy upadek piłki na ziemię to utrata punktu, a w przypadku drużyny zagrywającej także strata serwisu. Mecz sepak takraw rozgrywa się do dwóch wygranych setów, a każdy z nich kończy się z chwilą uzyskania 15 punktów.

Więcej informacji: www.menshealth.pl