Erupcja wulkanu Tambora znajdującego się na indonezyjskiej wyspie Sumbawa, która miała miejsce w 1815 roku, uchodzi za najpotężniejszy wybuch wulkanu w holocenie (czyli po ostatnim zlodowaceniu). Zanim do niej doszło, wulkan ten mógł mierzyć nawet 4300 metrów n.p.m., co czyniło z Gunung Tambora najwyższy szczyt Indonezji. Wysokość wulkanu zmniejszyła się do poziomu 2851 metrów nad poziomem morza (wysokość krawędzi krateru).

Skutki erupcji Tambora dla lokalnej populacji były straszliwe. 19 i 22 kwietnia do portu w Bima dopłynęły statki „Benares” i „Dispatch”. Członkowie ich załóg widzieli ogrom zniszczeń, liczne ciała zabitych czy łodzie porozrzucane na brzegach. Dane szacunkowe co do ilości ofiar śmiertelnych erupcji wulkanu Tambora nie są wiarygodne. Wulkanolog Clive Oppenheimer podaje łączną liczbę 71 000 ofiar śmiertelnych erupcji Tambora z 1815 roku. Być może jest ona nawet wyższa.

Następny rok po erupcji Gunung Tambora, czyli 1816, zyskał miano „Roku bez lata”. Charakteryzowały go ulewne deszcze, niskie temperatury oraz opady śniegu latem. Drzewa rosnące w Stanach Zjednoczonych w 1816 roku cechowały się opóźnionym wzrostem pierścieni. Do spowolnienia wzrostu wszystkich organizmów opartych na fotosyntezie doszło wcześniej w 1601 roku po potężnej erupcji wulkanu Huaynaputina w Peru.

Więcej informacji: www.crazynauka.pl