Gdzie miała miejsce wojna peloponeska?

Wojna peloponeska zwana też wielką wojną peloponeską (431–404 p.n.e.) między Atenami i wspierającym je Ateńskim Związkiem Morskim, a Spartą i Związkiem Peloponeskim. Powodem wojny była rywalizacja dwóch największych potęg greckich o hegemonię nad całą Grecją. Już pierwszy okres był niepomyślny dla Aten. Spartanie złupili Attykę. W Atenach, gdzie schronili się mieszkańcy całej Attyki, wybuchła groźna zaraza. Ofiarą jej padł m.in. Perykles. Po jego śmierci do głosu doszli przywódcy radykalnej grupy demokratów: najpierw Kleon, a następnie Hyperbolos. Jednym z ważniejszych sukcesów Aten było utrzymanie twierdzy Pylos i zdobycie wyspy Sfakterii, broniącej wstępu do Zatoki Pylońskiej.

Wojna peloponeska, która początkowo była konfliktem wewnątrzgreckim, z czasem nabrała cech konfliktu regionalnego, w który zaangażowała się pośrednio Persja, a bezpośrednio takie dotychczas peryferyjne obszary świata greckiego, jak Sycylia i Półwysep Apeniński, Tracja, Macedonia, Epir. Stały się one widownią walk, dostarczały najemników, zakładano tam bazy wojskowe. Efektem wojny były wielkie zniszczenia, ale także rozprzestrzenianie kultury greckiej, najpełniej reprezentowanej przez Ateńczyków. Tradycja przekazała, że sycylijscy Grecy uwalniali tych spośród wziętych do niewoli Ateńczyków z wyprawy Alkibiadesa, którzy potrafili recytować fragmenty utworów Eurypidesa.