Gdzie wybito pierwsze floreny?

Floren – złota moneta o masie ok. 3,5 grama, bita przez Florencję od 1252 roku. Jej stabilna wartość pozwoliła stać się główną złotą monetą w Europie. Od XIV w. była często naśladowana, przez m.in. Włochy, Czechy, Węgry, Francję oraz Niderlandy. Jej weneckim odpowiednikiem był początkowo cekin, potem dukat.

Floren szybko stał się standardem i przez stulecia był naśladowany w wielu krajach europejskich (podobnie jak grosz i srebrny talar). Własne jego naśladownictwa bili m.in. władcy Serbii czy książęta śląscy. Z reguły były one dość wierną kopią monet Florencji, także pod względem ikonograficznym (lilia na awersie, postać świętego Jana Chrzciciela na rewersie), co miało ułatwić ich odbiór na szerszym rynku.

Najważniejszą ich wschodnioeuropejską odmianą (z królem w majestacie na awersie i herbem na rewersie) są floreny bite od XIV wieku przez władców królestwa Węgier, gdzie wówczas odkryto największe w Europie złoża złota (jego roczne wydobycie na początku XIV wieku przekraczało pięciokrotnie łączne wydobycie na Śląsku i w Czechach, drugiego wtedy na kontynencie obszaru złotonośnego). Ze zniekształcenia oryginalnej nazwy pochodzi określenie forinta.