Tatuaże Moko z Nowej Zelandii nanoszono na twarz i nogi wojowników, by zaprezentować ich wewnętrzną siłę i przestraszyć wrogów. Mieszkańcy wierzyli, że po ich śmierci tatuaż ukazuje, kim naprawdę byli jako osoby. Każdy wzór był wyjątkowy, opisywał rangę, pracę i osiągnięcia człowieka. Męskie moko obejmowały całą twarz, żeńskie natomiast umiejscowione były wokół ust i podbródka.

Sztuki tatuowania ciała Maorysów nauczył wódz Mataora, który sam umiejętność tę nabył w czeluściach podziemnego świata. Nowozelandzka historia przypomina nieco losy Orfeusza i Eurydyki, choć opatrzona jest nieco bardziej brutalnym otwarciem. Ukochaną żoną Mataory była Niwareka – kres sielskiemu żywotowi tych dwojga położyła nieokiełznana porywczość młodego męża. W napadzie złości uderzył on Niwarekę, ta w odpowiedzi uciekła do podziemnego królestwa swego ojca – Uetonga. Wódz nie wahając się długo, przegnał wszelkie lęki i ruszył na poszukiwanie ukochanej. Tam, w świecie, do którego dziś nikt z żywych nie ma już wstępu, teść pokazał Mataorze, jak wykonywać moko – znane dotąd tylko bogom zdobienia twarzy. Na ziemię władca sprowadził więc Niwarekę, śmierć i maoryskie tatuaże.

Więcej informacji: piekielko.com