Termin ortoreksja (orthorexia nervosa; ortho – prawidłowy; orexis – apetyt) został opracowany w latach 90. przez Stevena Bratmana, praktyka medycyny alternatywnej i odnosił się do „prawie patologicznej fiksacji i obsesji na punkcie zdrowego odżywiania”.

Steven Bratman zaproponował możliwe kryteria rozpoznania ortoreksji nerwowej w 2016 roku, w tym:

• obsesyjne skupienie się na „zdrowym” odżywianiu i unikaniu „niezdrowej” żywności,

• psychiczne zaabsorbowanie praktykami żywieniowymi oraz

• bardzo sztywne zasady żywieniowe z naruszeniami powodującymi nadmierny stres emocjonalny (lęk przed chorobą, lęk, wstyd i negatywne doznania fizyczne).

Wiele osób debatuje, czy ortoreksja jest zjawiskiem stylu życia, czy chorobą, jednak raporty o konsekwencjach fizycznych (niedożywienie i utrata masy ciała), psychologicznych (zmęczenie i niestabilność emocjonalna) i społecznych (izolacja społeczna, obniżona jakość życia i napiętnowanie) ortoreksji są zgodne z aktualne obowiązującymi koncepcjami zaburzeń psychicznych.

Pomimo to ortoreksja jest bardziej terminem używanym do opisania określonych zaburzonych tendencji żywieniowych i patologii, ale nie może być uważany za niezależne zaburzenie psychiczne lub oficjalną diagnozę (brak jej w ICD-11 czy DSM-5).

Więcej informacji: pl.m.wikipedia.org