Wiele na temat kynofobii można dowiedzieć się już z samej jej nazwy. Samo słowo kynofobia wywodzi się bowiem z greki i jest połączeniem dwóch słów: kynos, czyli pies, oraz phobos, czyli strach. Podobnie jak inne fobie (jak najbardziej znana arachnofobia – lęk przed pająkami, czy agorafobia – lęk przed otwartymi przestrzeniami i dużymi skupiskami ludzi), klasyfikowana jest jako zaburzenie psychiczne na tle nerwicowym. Kynofobia występuje zarówno u dzieci, jak i u osób dorosłych.

O kynofobii możemy mówić, gdy irracjonalny strach przed psami jest do tego stopnia obezwładniający, że utrudnia codzienne życie. Osoba, która cierpi na kynofobię, odczuwa paraliżujący lęk na widok psa oraz kiedy słyszy jego szczekanie – i nic nie zmienia tu fakt, że pies jest np. na smyczy, w kagańcu czy znajduje się za płotem, na własnej posesji. Za każdym razem, gdy pojawia się wspomniany bodziec – wzrokowy lub słuchowy – cierpiący na tę przypadłość znajduje się w stanie dużego niepokoju, który w skrajnych przypadkach może powodować atak paniki.

Kynofobia to problem o tyle uciążliwy, że dzisiaj psy spotyka się na każdym kroku – nie tylko w parku, dokąd najczęściej zabierają je na spacer ich właściciele. Psy traktowane są dziś jak członkowie rodziny, towarzyszą swoim panom i paniom niemal wszędzie – w kawiarni i restauracji, w podróży (często w pociągu), na plaży... Dla osób borykających się z lękiem przed psami oznacza to, że silny lękowy bodziec mogą napotkać niemal na każdym kroku.

Więcej informacji: wamiz.pl