Bushidō (jap. bushi-dō, droga wojownika) to niepisany zbiór zasad etycznych japońskich samurajów. Kodeks ten miał na celu uzależnienie lenników od panów, czyniąc z nich możliwie doskonałych żołnierzy i sługi. Etos samurajski kształtował się od okresu Heian do restauracji Meiji, kiedy zlikwidowano podział klasowy. Zawiera w sobie elementy m.in. konfucjanizmu, zen oraz rodzimej religii shintō.

Bushi wychowywano w pogardzie dla śmierci, aby mogli bez wahania wypełniać obowiązki wasala. Za piękne umieranie uznawano śmierć w bitwie lub samobójstwo – seppuku. W "Hagakure" możemy przeczytać wypowiedź starca, żalącego się: "Nawet jeśli ktoś wezwie mnie do bitwy, jestem już zbyt stary i nie mogę walczyć. Mimo to chciałbym wtargnąć konno w tłum wrogów i polec w walce. Przykro myśleć, że wkrótce umrę tak bezużytecznie".

Więcej informacji: pl.wikipedia.org