Janczarzy, także janczarowie – doborowe oddziały piechoty tureckiej stanowiące trzon wojsk Imperium osmańskiego od XV do XIX wieku.

W 1329 roku sułtan Orchan wydał edykt o zorganizowaniu elitarnych oddziałów piechoty. Brańcy – pochodzący głównie z Bałkanów, ale również z terenów dzisiejszej Ukrainy – przymusowo przechodzili na islam. Byli oni hartowani fizycznie i uczeni sztuki wojennej. Najdorodniejszych kierowano do gwardii sułtańskiej. Trafiali się wśród nich także Polacy. Jak pisał towarzyszący polskiemu posłowi do Istambułu poeta Samuel Twardowski:

Potem, w miarę rozrastania się imperium, wraz z potrzebą rozbudowy armii wprowadzono specjalny pobór dzieci (tzw. dewszirme) od wszystkich chrześcijańskich rodzin je zamieszkujących. Co 5-7 lat odbywała się branka, w czasie której każda rodzina miała oddać w niewolę sułtanowi jednego syna. Jedynie rodziny posiadające jednego męskiego potomka zwolnione były z tego obowiązku. Preferowano chłopców w wieku od 14 do 16 lat, ale brano także w wieku 7 do 8 lat.

Najlepsi, wyłonieni w czasie ćwiczeń, kierowani byli do gwardii przybocznej. Kwaterowali w koszarach odizolowani od społeczeństwa, poświęcając się cały czas ćwiczeniom wojskowym. Tworzyli rodzaj bractwa żołnierskiego utrzymywanego żelazną dyscypliną, owianego duchem muzułmańskiego fanatyzmu, żyjącego tylko z wojny. Ci, którzy dożyli wieku 45 lat, przechodzili na odpoczynek.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org