Powstanie bokserów – zbrojne wystąpienie ludowe w północno-wschodnich Chinach w latach 1899-1901, skierowane przeciwko cudzoziemcom i dynastii Qing. Inspiratorem powstania było tajne stowarzyszenie Yihequan (tzw. bokserzy, stąd nazwa).

Pod koniec XIX wieku ponad 80% mieszkańców Chin utrzymywało się z uprawy roli, a tryb i warunki życia niewiele zmieniły się od czasów dynastii Tang. Kraj był nieudolnie zarządzany przez olbrzymią, niewydolną i skorumpowaną machinę biurokratyczną, podporządkowaną dworowi w Pekinie. Oliwy do ognia dolała polityka Niemców w wydzierżawionym w 1897 roku Jiaozhou. Niemieccy misjonarze chrześcijańscy prowadzili agresywny prozelityzm, a władze kolonialne faworyzowały chrześcijan w procesach sądowych.

W czasie powstania zamordowano około 240 cudzoziemców (głównie misjonarzy) i około 30 tysięcy chińskich chrześcijan. Armia rosyjska w czasie interwencji zajęła Mandżurię, już się z niej nie wycofując. Chiny de facto stały się pół-kolonią zachodnich mocarstw. Jednocześnie upokarzająca klęska poniesiona w powstaniu skłoniła rząd w Pekinie do rozpoczęcia w następnych latach reform, znanych pod nazwą nowej polityki.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org