Jaka ciekawostka związana z tym obrazem?

Jednym z najważniejszych przedstawień w ikonografii prawosławnej jest wizerunek Chrystusa Pantokratora – władcy i sędziego wszechświata. Oblicze Zbawiciela o majestatycznym wyrazie twarzy obrazuje wcielenie całej wszechmocy bożej. Ten typ ikonograficzny prezentujący postać Jezusa szczególnie popularny był w Bizancjum, gdzie uznawano go za Jego główne wyobrażenie. Istnieją trzy odmiany przedstawienia Pantokratora.

Najstarsza ikona ukazująca Chrystusa Pantokratora w półpostaci powstała około VI-VII w. i pochodzi z klasztoru św. Katarzyny na Synaju. W najwcześniejszych przedstawieniach wizerunek Wszechwładcy najczęściej pojawiał się w malarstwie ściennym i mozaikach. Wizerunek Zbawiciela ukazywano w miejscu najważniejszym, wskazującym na centrum kosmosu czyli kopule świątyni. Stanowiła ona symboliczne wyobrażenie nieba, z którego Chrystus przyjdzie powtórnie, by dokonać sądu nad światem. W średniowieczu motyw ten stał się bardziej popularny w malarstwie ikonowym. Kolejnym typem ikonograficznym, w którym przedstawiano postać Pantokratora było „Wniebowstąpienie”. Wyobrażony był wówczas w otoczeniu aniołów i apostołów z Bogarodzicą. Właśnie z tego tematu wykształcił się typ Pantokratora jako władcy kosmosu na tle Mocy Niebieskich, niekiedy trzymającego w dłoni kulę ziemską. Ikonę Chrystusa Pantokratora umieszczano w świątyni po prawej stronie Królewskich Wrót, odnosiło się to do tego, że tylko przez Niego jako bramę można dojść do Królestwa Niebieskiego.