Kolczuga – rodzaj zbroi wykonanej z gęstej plecionki z drobnych kółek (najczęściej stalowych). Ma zazwyczaj postać koszulki z kółek z rękawami, czasem z kapturem, często długa, osłaniająca uda, a nawet kolana. Zbudowana jest z kilkunastu tysięcy małych kółek metalowych zazwyczaj o średnicy 5-15 mm, choć znajdowano nawet kółka o średnicy do 50 mm, które są splatane w taki sposób, aby łączyć się z kilkoma sąsiednimi. Kółka tworzono z drutu, nawijanego na pręt odpowiedniej średnicy, zaś końce rozpłaszczano i nitowano lub zgrzewano. W różnych epokach stosowano nieco zmodyfikowane sposoby wyrobu kolczug.

Kolczugi używano już w starożytności, kiedy prócz Celtów wykorzystywali ją także Rzymianie (tzw. lorica hamata) oraz Persowie. Stanowiła wtedy jeden z podstawowych typów zbroi. W Polsce pojawiła się już w IX wieku. Używali jej pancerni z drużyny książęcej Mieszka I.

Mimo znacznego postępu technologicznego idea wykorzystania kolczugi jako elementu ochronnego powróciła w XX wieku. W 1920 roku w Polsce, w ramach 5 Pułku Ułanów sformowano pluton ułanów pancernych. Dwudziestu ułanów wyposażono w kolczugi oraz hełmy typu francuskiego wz. 1915 Adrian. Masa pełnej kolczugi nitowanej, ze zintegrowanym kapturem i rękawicami, rzadko przekraczała 13 kilogramów.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org