W muzyce klasycznej termin coloratura (od łacińskiego „colorare” oznacza „ozdobić”) opisuje wirtuozowski głos zdolny do wykonywania złożonych wokalizacji w ramach bogato zdobionego repertuaru: tryle, arpeggia, nuty użądlenia itp. Jest również często używany w zfrancuzowanych formach koloraturowych lub koloraturowych.

Ten typ specjalizacji wokalnej pojawił się w XVII wieku równolegle z operą i rozwijał się w następnych stuleciach, propagowany przez kastratów XVIII wieku, a pierwszego donna XIX wieku w słynnych „atramentach męstwa”. Nawet jeśli później słowo koloratura zostało w mniejszym lub większym stopniu uogólnione na cały śpiew klasyczny, zarówno świecki, jak i sakralny, oznacza ono przede wszystkim jedną z cech charakterystycznych włoskiego bel canto.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org