Konstantyn I Wielki, łac. Gaius Flavius Valerius Constantinus (ur. 27 lutego ok. 272 w Niszu w dzisiejszej Serbii, zm. 22 maja 337) – cesarz rzymski od 306 roku, święty Kościoła prawosławnego. Konstantyn urodził się 27 lutego, najprawdopodobniej w 272 roku w mieście Naissus (dzisiejszy Nisz) w Mezji, jako syn Konstancjusza Chlorusa i Heleny, córki karczmarza. W 293 jego ojciec otrzymał tytuł cezara, czyli został jednym z czterech władców cesarstwa rzymskiego (odpowiedzialnym za zachodnie prowincje Galii i Brytanii) w ramach wprowadzonego przez Dioklecjana systemu tetrarchii. W tym samym roku Konstancjusz oddalił matkę Konstantyna i poślubił Teodorę, córkę Maksymiana, noszącego tytuł Augusta. Konstantyn nie przeniósł się z ojcem na zachód imperium, pozostał na dworze Dioklecjana i w jego służbie walczył w Egipcie i przeciwko Persji. Stopniowo doszedł do rangi trybuna pierwszego rzędu.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org