"Gargantua i Pantagruel" – pięciotomowa powieść François Rabelais'go opisująca losy dwóch olbrzymów: Gargantui i jego syna Pantagruela. Według własnych wspomnień, Rabelais w 1532 kupił na targu w Lyonie anonimowe "Wielkie i szacowne kroniki ogromnego olbrzyma Gargantui", oparte na znanej już od kilku stuleci legendzie ludowej. Popularność prymitywnej historii zachęciła go tym samym do napisania własnego dalszego ciągu losów syna Gargantui – Pantagruela, a po tym, gdy i one odniosły wielki sukces czytelniczy – do napisania własnej wersji historii starszego z olbrzymów.

"Gargantua i Pantagruel" napisany jest językiem ludowym, niestroniącym od wulgaryzmów; równocześnie Rabelais, znający doskonale łacinę i grekę, wprowadził do utworu szereg neologizmów zbudowanych na bazie słów z języków martwych. Autor prowadzi grę ze średniowieczną tradycją utworów jarmarcznych, szeroko posługując się groteską w opisie i charakterystyce bohaterów, a także w konstruowaniu fabuły, opartej na szeregu absurdalnych i niewybrednych wydarzeń. Rabelais odwraca tradycyjną hierarchię wartości, czerpiąc bogato z kultury niskiej i odrzucając literackie konwencje epoki, w opisie bohaterów skupia się na cechach wcześniej zaniedbywanych czy uznawanych za niegodne, przesadnie eksponując ich fizyczność.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org