Kto próbował przypisać sobie zasługę za wynalezienie szczepionki przeciwko ospie?

Historia głównego odkrycia Jennera jest dobrze znana: w maju 1976 roku Jenner znalazł kobietę, Sarah Nelmes, która nadal miała w ręku świeże rany ospy. Używając tkanki z ran Sary, zaszczepił Jamesa Phippsa, chłopca, który nigdy nie zachorował na zwykłą ospę. Wyniki potwierdziły podejrzenia lekarza: dziecko było całkowicie chronione i nie wykazywało żadnych objawów choroby. Wkrótce po opublikowaniu swojej książki Jenner wyjechał do Londynu w poszukiwaniu pacjentów. Jego pobyt był krótki, ponieważ w ciągu trzech miesięcy nie odniósł sukcesu. W Londynie szczepienia zostały już spopularyzowane przez inne osoby, takie jak chirurg Henry Cline, któremu Jenner dał materiał modyfikujący. Lekarze William Woodville i George Pearson również spopularyzowali stosowanie szczepionki. Trudności pojawiły się wcześnie: Pearson osobiście uznał odkrycie, a Woodville przypadkowo skażył bydlęce szczepionki zakażoną materią z najczęstszej i śmiertelnej wersji wirusa. Jednak szczepienia szybko stały się popularne, a Jenner stał się jego głównym promotorem.