Kto z nich miał prawo weta w Republice Rzymskiej?

Pod koniec VI wieku przed naszą erą, po uwolnieniu się spod władzy Etrusków, Rzym stał się republiką.

Na czele państwa stało dwóch konsulów wybieranych przez zgromadzenie ludowe na okres jednego roku. Na nich przeszła cała władza królewska. Konsulowie kierowali bieżącą polityką państwa, dowodzili armią, a także, podobnie jak kiedyś królowie, powoływali senat. Mieli prawo weta.

Senat (z łaciny senex - starzec) składał się z 300 (później 600) członków, którzy swą godność piastowali dożywotnio. Zasiadali w nim doświadczeni i zasłużeni obywatele z najlepszych rodów rzymskich, którzy wcześniej pełnili ważne urzędy państwowe. Senat, czyli rada starszych miał prawo wypowiadania się w sprawach państwa.

Zgromadzenie ludowe decydowało o sprawach najważniejszych, np. o wojnie i pokoju, o nowych prawach itp. Nie mogło jednak zmieniać przedstawianych mu przez konsula wniosków ani wysuwać własnych. Uchwały te rozpatrywał i zatwierdzał potem senat.