Fin de siècle – okres schyłku XIX wieku związany z dekadentyzmem i reakcją na niego na początku XX wieku w różnych dziedzinach życia.

Nazwę dla różnych zjawisk w kulturze i sztuce zaczerpnięto od tytułu francuskiej komedii F. de Jouvenota i H. Micarda z 1888 roku. Na gruncie polskim już w 1894 roku Gabriela Zapolska zatytułowała swoją powieść, drukowaną w „Przeglądzie Tygodniowym”, Fin-de siecle’istka. Francuski termin oznacza dosłownie „koniec wieku” i jest odniesieniem do panującego u części myślicieli i twórców sztuki w Europie Zachodniej pod koniec XIX przeświadczeniu o zbliżającym się schyłku kultury. Powody tego zjawiska, określanego też jako dekadentyzm, od fr. décadence „schyłek”, „upadek”, znalazły swój wyraz w myśli Arthura Schopenhauera: „przeznaczeniem człowieka jest cierpienie”. Człowiek tak jest zależny od natury, że w istocie staje się jej igraszką. By się wyzwolić, należy dobrowolnie wyzbyć się pragnień, przestać walczyć z tym, co jest nieuniknione. Filozof, zafascynowany buddyzmem, zalecał: ucieczkę w niebyt, stan spoczynku woli, wejście w stan nirwany. Zarówno pesymistyczna ocena stanu rzeczy, jak i melancholijna bierność, stanowiąca na nią odpowiedź, objawiły się w ówczesnej literaturze, jak i sztukach wizualnych.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org