Pochodzenie słowa naleśnik związane jest ze sposobem jego przygotowywania:

1) na kracie (ruszcie) – stąd wyrażenie „na lese” (lasa – krata, pręty do suszenia lnu)

2) na liściu – „na liste”

Dla porównania czeskie słowo nálesnik, czyli chleb pieczony na liściu i rosyjski nalistnik – placek pieczony na liściach kapusty, ciemierzycy lub na blasze.

Nie jest znana ani dokładna data, ani miejsce powstania pierwszych naleśników.

Już w prehistorii jadano potrawy sporządzone z mleka, mąki i jajek, nazywane ogólnie „Alita Dolcia” ( łac. kolejna/inna słodycz). W zależności od proporcji składników zbliżone były mniej lub bardziej do dzisiejszych naleśników, gofrów, omletów czy sosów typu custard (krem angielski, budyń).

Włosi uważają, że wynalezione zostały we Florencji i stamtąd trafiły do Francji, a następnie całej Europy, razem z Katarzyną Medycejską, która poślubiła francuskiego króla i przeprowadzając się do Francji zabrała ze sobą przepis na naleśniki.

Okrągłe cienkie placki wypiekane były w czasach Imperium Rzymskiego. Nazywano je placenta i zastępowały chleb.

Więcej informacji: kuchniapelnabajek.pl