Świdrowce tworzą rodzinę pasożytniczych pierwotniaków powodujących choroby zwierząt i ludzi. Świdrowce są pospolitymi pasożytami wszystkich gromad kręgowców oraz krwiopijnych bezkręgowców pijawek, muchówek, pcheł. Żyją w osoczu krwi, płynie mózgowo-rdzeniowym i narządach miąższowych. Świdrowce są w większości małymi pierwotniakami i mają charakterystyczne śrubowate ciało.

Świdrowce są przenoszone przez muchówki (np. meszki), pluskwiaki (np. pchły, pluskwy), a człowiek zakaża się poprzez kał tych pasożytów zawierający postać trypomastigota. Człowiek wciera go przez spojówkę, uszkodzoną skórę (np. po ukąszeniu, rozdrapywanie miejsca po ukąszeniu), bądź błonę śluzową jamy ustnej. Istnieje także zagrożenie wystąpienia zakażenia u noworodków poprzez ssanie mleka karmiącej matki. Najbardziej znanym wektorem przenoszącym świdrowca mogącego wywołać śpiączkę w Afryce jest mucha tse-tse. Zakażenia świdrowcami są powszechne, ponieważ głównymi wektorami są pasożyty masowo występujące w Europie, głównie meszki. Objawy zakażenia świdrowcami mogą być podobne do neuroboreliozy. Pasożyty te oficjalnie wykrywa się w Polsce b. rzadko. Głównie u osób, które przywiozły ciężką postać choroby z kraju tropikalnego np. z Afryki. Dzieje się tak ze względu na brak dostępu do miarodajnej diagnostyki i znajomości tych pasożytów w Polsce. U ludzi zakażenie może występować w powiązaniu z chorobami odkleszczowymi (osłabiona odporność przy boreliozie lub tzw koinfekcja) oraz przy immunosupresji (np. HIV).

Więcej informacji: pasozyty.org.pl