Toreutyka, metaloplastyka – sztuka artystycznej obróbki metalu (brązu, srebra, złota), głównie na zimno, przy użyciu techniki repusowania, puncowania, cyzelowania, grawerowania itp.

Od starożytności stosowano ją do dekorowania m.in. posągów, broni, naczyń, biżuterii. W starożytnej Grecji wytworami toreutów były przedmioty użytkowe, np. luksusowe zastawy stołowe, zwierciadła, ozdoby mebli, ale także statuetki i złote części posągów chryzelefantynowych. W IV wieku p.n.e. do najważniejszych ośrodków toreutyki należały Korynt (znany z jakości zwierciadeł), Ateny, Chalkis i Tarent. Rozkwit tej sztuki, zwłaszcza produkcja wyrobów z metali szlachetnych, nastąpił w okresie hellenistycznym (m.in. w Aleksandrii).

Do wybitnych greckich toreutów, znanych z przekazów antycznych, należeli Kolotes (współpracownik Fidiasza, który sam zajmował się również toreutyką), Boetos z Chalkedonu, Boetos z Karchedonu, Mys, Pyteasz, Rojkos, Stratonikos z Kyziku. W okresie rzymskim renomę zyskali Chejrizofos, Demetrios z Efezu i Zopyros. U Etrusków, którzy wysoko rozwinęli toreutykę w oparciu o wzory greckie, mistrzostwem zasłynęli Wulka z Wejów i Novios Plautios – twórca tzw. cisty ficorońskiej.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org