W roku 1906 (rok przed narodzinami mojej prababci Zofii Chowaniak) Karl Nessler wynalazł trwałą ondulację na gorąco. Zaprezentowana przez niego metoda pracy nie spotkała się wtedy z uznaniem wśród fryzjerów, którzy twierdzili, że jest ona szkodliwa, przede wszystkim dla interesów fryzjerstwa. Pomimo tego Nessler opatentował ten zabieg 1910 roku (dwa lata przed zatonięciem Titanica).

Na początku zabieg zaczęto wykonywać w nielicznych zakładach fryzjerskich za ogromną opłatą 5 funtów szterlingów. Pasma włosów nawijano na grube, ręczne grzejniki o masie 900 gramów każdy. Wkrótce potem pojawił się tzw. aparat sufitowy ze zwisającymi dwoma grzejnikami elektrycznymi do tzw. trwałej ondulacji elektrycznej.

Pasma włosów nawijano spiralnie wokół metalowego pręta, a następnie nasuwano na nie rodzaj metalowej łuski, wypełnionej boraksem rodzimym (minerałem z gromady boranów, zbudowanym głównie z uwodnionego boranu sodu).

Więcej informacji: www.naszswiat.net