Duriany to owoce wiecznie zielonego drzewa tropikalnego z rodziny ślazowatych, które uprawia się na terenie Azji południowo-wschodniej, a pochodzącego z Indonezji i Malezji. Roślina ta sięga 30-50 metrów wysokości, jest więc dość pokaźna, by nie powiedzieć potężna. Ma do tego rozłożystą koronę i sporej wielkości kwiatostany. Również same owoce posiadają imponujące wymiary. Ich standardowa długość wynosi 20-30 cm, natomiast średnica 15-20 cm. Ważą do 5 kg. Duriany charakteryzuje kaulifloria, czyli rzadka właściwość polegająca na tym, że kwiaty wyrastają na nich także bezpośrednio z pnia i grubszych gałęzi. Zjawisko to wykazują też inne drzewa tropikalne, między innymi kakaowiec, judaszowiec wschodni czy drzewo kelabasowe.

Owoce durianów pokryte są kolczastą łupiną w kolorze zgniłej zieleni. Od niej durian wziął swoją nazwę – duri w języku malajskim znaczy „kolec”. Zdarza się, że łupina ta samoczynnie pęka, ukazując woje wnętrze. To wtedy zwłaszcza, duriany do złudzenia przypominają większe wersje kasztanów. W ich wnętrzu kryją się czarne nasiona otoczone bladożółtym miąższem – jadalną częścią owocu. Nasiona mają orzechowy smak, ale nadają się do zjedzenia dopiero po upieczeniu. Miąższ jest poza tym miękki, wręcz budyniowaty, ma kształt bulwy, i to właśnie on wzbudza tyle kontrowersji. Dlaczego? Ponieważ wydziela silny, specyficzny zapach.

Więcej informacji: www.ekologia.pl