Bitwa pod Moskwą – główna bitwa początkowego okresu wojny niemiecko-radzieckiej, trwająca od października 1941 do stycznia 1942 r., która zakończyła się skuteczną obroną stolicy ZSRR przed ofensywą Wehrmachtu. Była to jedna z najważniejszych bitew i operacji strategicznych II wojny światowej.

W wyniku koncentrycznego uderzenia niemieckiego Grupy Armii „Środek”, wojska radzieckie zostały rozbite w podwójnej bitwie pod Wiaźmą i Briańskiem. Straty radzieckie to: 673 000 jeńców, 5 412 dział i 1 242 czołgi. Tak zakończył się pierwszy etap bitwy. 26 listopada 1941 roku ofensywa zbliżyła się na odległość 30 km od Moskwy. Ewakuowano władze cywilne, natomiast Stalin ze sztabem pozostali w stolicy. W tej sytuacji Wehrmacht uznał, że chodzi już tylko o pościg za resztą wojsk nieprzyjaciela do bram Moskwy.

Jednak w tym momencie siła ofensywna armii niemieckiej była już na wyczerpaniu. Dodatkowo temperatura spadła poniżej -25 stopni, a śnieg uniemożliwił starty samolotów, zaczął też zawodzić sprzęt. Dodatkowo wielu żołnierzy nie posiadających odpowiednich mundurów i ciepłych kurtek musiało być ewakuowanych z powodu odmrożeń.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org