To Egypcjanom w III wieku p.n.e zawdzięczamy imponujące eksperymenty, mające na celu uzyskanie błękitnego pigmentu na potrzeby sztuki dekoracyjnej. Proces przewidywał zmieszanie wapienia z minerałem zawierającym miedź, takim jak malachit lub azuryt, które następnie podgrzewano. Otrzymywany Błękit Egipski był następnie kruszony i łączony spoiwem, w postaci np. białka jaj. Wytrzymały pigment był wykorzystywany w tej postaci, aż do upadku Cesarstwa Rzymskiego w wieku IV. Długą historię prób przeszła też barwa, zwana dziś ultramaryną, otrzymywana z lapis-lazuli. Pigment artystyczny udało się z niego stworzyć na Bliskim Wschodzie w VI wieku n.e, a w Europie implementować dopiero w wieku XIV poprzez włoskich handlowców. Był to jednak materiał drogi, dlatego w Średniowiecznym malarstwie olejnym trudno go odnaleźć. W Baroku natomiast, jak mówią przypowieści, sam Vermeer tworząc "Dziewczynę z perłą", aby móc korzystać z ultramaryny wpędził swą rodzinę w długi. "Francuska ultramaryna", już otrzymywana syntetycznie, pojawiła się dopiero w XIX wieku. Niejakim zamiennikiem dla tego odcienia błękitu był kobalt - znany w Chinach od IX stulecia, opracowany we Francji również kazał malarzom na siebie czekać do 1802 roku! Pigment ceruleum powstał zaś powstał w wyniku eksperymentów z cynianem kobaltu i był wykorzystywany często wraz z dwoma poprzednimi w malarstwie. Ewolucja barwy niebieskiej w historii sztuki zdaje się być raczej linearna i konsekwentna.

Więcej informacji: foksal17.pl