Mumu – opowiadanie Iwana Turgieniewa, napisane w 1852 roku. Zostało opublikowane w czasopiśmie Sowriemiennik w 1854 roku. Głównymi bohaterami utworu są głuchoniemy stróż Gierasim i jego pies – suka Mumu.

Na obrzeżach Moskwy mieszkała samotnie dziedziczka-wdowa. Służył u niej głuchoniemy od urodzenia Gierasim, chłop pańszczyźniany, wzięty do miasta ze wsi z powodu swojej potężnej budowy ciała i siły. Po przyjeździe do Moskwy Gierasim długo przyzwyczajał się do towarzystwa innych ludzi. Praca w mieście wydała mu się lekka w porównaniu do robót na wsi. Do jego obowiązków należało zamiatanie, dostarczanie wody i stróżowanie. Mieszkał w małym pokoiku nad kuchnią.

Pewnego dnia zauważył w wodzie tonącego białego szczeniaka z czarnymi łatkami. Wyciągnął go z rzeki i zabrał do siebie, gdzie urządził mu posłanie ze słomy i nakarmił mlekiem. Uratowany pies okazał się suką hiszpańskiej rasy, która pod opieką Gierasima szybko wydobrzała. Stróż wołał na nią Mumu, służba nazywała suczkę Mumunią. Pies przywiązał się do swego zbawcy. Co rano Mumu budziła właściciela, prowadziła do niego starą klacz, na której wożono wodę, szła z nim nad rzekę, warowała przy miotłach i łopatach, strzegła jego pokoiku. W nocy szczekała, gdy wyczuwała obcych. Nigdy nie wchodziła do domu dziedziczki, czekając pod drzwiami, aż Gierasim wykona tam swoje obowiązki.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org