„Dobrze rozwinięte, ale płytkie. Z pędów wyrastają korzenie przybyszowe, które przyczepiają pędy do podłoża”… Ale my tu nie o takich korzeniach pisać chcemy, bo to nudne straszliwie. My tu historycznych korzeni liznąć zamierzamy.

Dynia pochodzi z Ameryki Południowej, gdzie hodowano ją już ok. 3000 lat przed naszą erą. Jako pierwsi uprawiali ją Indianie zamieszkujący tereny obecnego Peru.

W starożytnej kulturze indiańskiej dynię wykorzystywano do produkcji rozmaitych przedmiotów codziennego użytku, np. mis i naczyń, czy nawet rzeźb. Była również wartościowym źródłem pożywienia na równi z kukurydzą czy fasolą. Dyni przypisywano właściwości boskie, gdyż w wielu kulturach Indian z obu Ameryk dynie powstały z ciał zmarłych bogów. Także biżuteria dawnych Indian wzorowana była na wyglądzie dyni i jej kwiatów.

Nasza rozdęta bohaterka nie umknęła uwadze Krzysztofa Kolumba, który przytargał ją ze sobą z Nowego Świata do Europy w XV wieku. (A czego on nie przytargał? – mógłby zapytać co bardziej obeznany w temacie czytelnik). Musiała zrobić na nim duże wrażenie, skoro odnotował nawet w swoim pamiętniku dzień, w którym po raz pierwszy ujrzał to niezwykłe, olbrzymie warzywo.

Więcej informacji: ekaloria.pl