Kabuki – jeden z trzech głównych rodzajów tradycyjnego teatru japońskiego, wywodzący się z XVII wieku. Pozostałe dwa to nō (lub nōgaku) i bunraku. W 2005 roku został proklamowany arcydziełem ustnego i niematerialnego dziedzictwa ludzkości, a w 2008 roku wpisany na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.

Historia kabuki rozpoczęła się w 1603 roku, gdy miko (kapłanka i tancerka shintō) z chramu Izumo o imieniu Okuni (Izumo no Okuni), zyskała sławę dzięki swoim występom, wraz ze swoją trupą, w chramie Kitano Tenman-gū w Kioto i w wyschniętym korycie rzeki Kamo przepływającej przez to miasto. Ich celem było zbieranie datków na rzecz swojego chramu, ale jej przedstawienia o lekkim charakterze, składające się z tańca (także zmysłowego) i komicznych skeczy (także erotycznych) zyskały szybko popularność w całym kraju, a „sztukę” tę nazwano kabuki, co oznaczało jej „niezwykły”, „szokujący” charakter.

We współczesnej Japonii kabuki pozostaje najpopularniejszą formą tradycyjnego teatru japońskiego, a najwybitniejsi aktorzy często pojawiają się w rolach telewizyjnych i filmowych. Przykładowo, dobrze znany onnagata, Tamasaburō Bandō V, zagrał w kilku sztukach (nie związanych z kabuki) i filmach, występując często w rolach kobiecych.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org