Według europejskich legend, które z poniższych stworzeń to bazyliszek?

Bazyliszek, należący do zwierząt legendarnych, był stworzeniem złowrogim i budzącym lęk. Przedstawiano go, według średniowiecznych bestiariuszy, jako hybrydę o ciele i głowie koguta z krogulczym dziobem drapieżnego ptaka, z naroślą w kształcie korony na łbie, ze skrzydłami nietoperza i ogonem węża w górę zadartym. Zabijał swoim oddechem, spojrzeniem żółtych, ropuszych oczu i dotykiem ogona. Syk bestii obracał ludzi w popiół i powodował szaleństwo. W Polsce nadano bazyliszkowi nieco inną postać: był wielkości kury, miał ogon gadziny, szyję indyczą i żabie oczy. Wierzono, że wylągł się z jaja bez żółtka, złożonego przez koguta, a zapłodnionego przez ropucha na kupie łajna. Unicestwić go można było za pomocą kryształowego zwierciadła, ponieważ – tak jak mityczna Gorgona–Meduza – sam się wówczas zabijał wzrokiem.

Bazyliszek zaistniał w polskim folklorze, przysłowiach, a nawet w literaturze, stając się synonimem złośliwej istoty, przed którą należy się chronić (świadczą o tym powiedzonka „oczy jak u bazyliszka” czy „patrzy wzrokiem bazyliszka”). Znalazł także miejsce w rodzimych legendach, według których miał przebywać w podziemiach krakowskich Krzysztoforów oraz w piwnicach jednego z warszawskich domów staromiejskich i kamienic wileńskich, za czasów króla Zygmunta Augusta.